Wat is spasticiteit?
Spasticiteit is een samentrekking van spieren die niet losgelaten kan worden.
Spasticiteit wordt veroorzaakt door het ontbreken van remmende invloeden van de cortex. In ons zenuwstelsel zijn twee werkingen actief; excitatie (prikkeling) en inhibitie (remming). Het evenwicht tussen neurale prikkeling en neurale remming is cruciaal voor gezonde beweging, cognitie en gedrag. Onze hogere hersenfuncties (cortex) houden zich bezig met neurale remming van de prikkeling van de ruggengraat. Als een deel van de hersenen beschadigd is, neemt de ruggengraat reflex van aanspanning toe door wegvallen van de remming door de cortex. Dit resulteert in spasticiteit. De mate van spasticiteit hangt af van het aantal zenuwbanen en verbindingen dat beschadigd is.
Je kunt niet-spastisch zijn dus zien als het gevolg van activiteit in de hersenen. Als die activiteit wegvalt, krijg je spasticiteit.
Spasticiteit en stretchen
Stretchen helpt niet om spasticiteit tegen te gaan. Spasticiteit wordt immers vanuit het zenuwstelsel veroorzaakt, niet vanuit de spieren.
Bovendien hebben spieren een automatische stretchreflex om de spier te beschermen tegen scheuren. Als aan een spier getrokken wordt, gaat deze vanzelf samentrekken. Denk bijvoorbeeld aan de knie-reflex. Daarom is het stretchen van een gespannen spier pijnlijk. Juist door de tegengestelde spier (antagonist) aan te spannen laat een spier los. Dit kan door juist met de spasticiteit mee te bewegen in plaats van er tegenin te gaan. Doe je dit niet, en probeer je een aangespannen spier juist uit te rekken, dan leert het brein juist dat het nog harder moet trekken. Het stretchen van een spastische spier houdt de spasticiteit op deze manier in stand, of zal deze zelfs sterker maken.